içerdeki asılı tüfeği aldım elime, mandalını kaldırıp tüfek boş mu değil mi ona baktım ve korktuğum başıma gelmişti. içi boştu. başka bi plan yapacaktım ve buda sizinde düşüneceğiniz gibi blöf yapmaktı. 10 dakika düşündüm, dışarı çıkıp tüfeği onlara karşı tutacaktım ve deliye dönmüş gibi bağıracaktım ve onlarda benim cinnet geçirdiğimi sanıp korkacaklardı. planım buydu ama ne kadar iyiydi bilmiyorum yapacak başka hiçbirşeyim yoktu çünkü. kararımı verdim

dışardan bağırıyorlardı puşta, 'hadi çık artık, ağaç olduk birazda biz eğlenelim' gibisinden iğrenç şeyler söylüyorlardı. ben bunları duydukça sinileniyordum. elimde tüfekle bir hışımla dışarı çıktım. üçününde gözleri bi an bana döndü, sessizlik oldu. tüfeği onlara karşı kaldırdım 'dur sakin ol, kendine gel' diye sesleniyorlardı. önümden çıkmalarını söyledim yol boyunca beni takip etmeyeceksiniz dedim ve bir kaç tehditle çıktım yola. tüfeği yolda bi ağacın altına bıraktım. gereksiz ağırlık yapıyordu zaten çok korkmuşlardı peşimden gelemezlerdi. yazlığımız yürüme mesafesiyle uzaktı baya. yoldan taksi geçiyordu bazen veya minibüs. ki zaten düşünürken geldi hemen bir taksi. üzerimde para yoktu ama arkadaşımın evine gidersem ondan para alıp taksininde parasını verebilirdim.

yapacağım en mantıklı olay o olurdu zaten. bindim taksiye sonra da o bahsettiğim kız arakdaşımın evine gittim çünkü bizim eve gitseydim açıklaması zor olacaktı bizimkilere. herneyse yeniden çıktım onların evine. anlattım herşeyi, artık ağlayamıyordum bile duygusuzlaşmıştım resmen. içimden ruhumu almıştı bu olaylar. kendimi ekgib hissediyorum ve bu o yaşlarda birisi için çok zordu. ertesi gün dönmüştüm istanbula. okula devam anlayacağınız. rutin üniversite hayatıma devam ediyordum..