telefon elimden düşmüştü. gözümde bir karartı hissettim. kulaklarımda çınlama tarzında bir tını vardı. sanki hayattan bağlarımı bende kopartıyordum. arkamdaki kanepeye yığılmışım o halde. nurhan abi telefonda hala bir şeyler söylüyor, ben karşımda duran, mutfakla oturma odasını ayıran bar şeklinde dizayn edilmiş bölmeye bakıyorum. öylece bakakaldım. belki 10 dk belki 15 dk.

ne tek damla yaş düştü gözümden ne bi sigara yaktım. sadece kas katı karşıma bakıyordum. telefonumun çaldığını duydum bir kaç kere. bırakın açmayı parmağımı bile hareket ettirmiyordum. bir süre sonra kendime geldim. ayağa kalkıp evin içinde bağırıp çağırdım. duvara dekor olarak asılmış yan yana ,büyükten küçüğe dizilmiş porselen tabakları elimle duvarı süpürerek yere devirdim. arkamda duran 70-80 cm boyutlarındaki vazoyu alıp sehpanın üzerine fırlattım. sonra arkamdaki duvara verdim sırtımı. duvardan yavaş yavaş kayarak kırık camların üzerine oturdum. kafamı iki avucumun arasına alarak ağlamaya başladım.