Cocuk yetiştirme yurdundaki 3. ayım. babasını öldürmüş birinin her gece kabus görmesi gerekmezmi. bilmiyorum hiç rüya görmüyorum. hiç bisey hissetmiyorum,ne ağlıya biliyorum nede gülebiliyordum, sadece kendimle konusuyordum. kafamdaki ses sanki ben değilmisim gibi her gün onunla sohbet ediyorduk. neseli ve zeki biriydi kafamdaki adam. birbirimizi iyi anlıyorduk. birbimize yalan söylemiyorduk.yol arkadaşımdı o benim.bu gibik yurta tek dostum. heryerde acı ceken cocuklar.bir cogu anasını babasını kaybetmiş. yada ailesi onları terketiş, ve etrafta onları mutlu etmeye calısan insanlar dolu. bunların bir cogu bizleri düsünmüyordu. sadece gösteris icin geliyorlardı. bizim gülmemiz eğlenmemiş onların gibinde değildi, kagıt parçalrıyla bos hediyelerle bizi mutlu etmeye calısıyolardı. hediyelerini zütlerine sokup bizi yalnız bıraksalar daha mutlu olurduk, yada ben öyle düsünüyordum.