okuyanlar var devam.

Evet, bizim Arabi, muhafazid peygamberi rüyasında görür ve peygamberimiz bu Arabi'ye Fusüsül Hikem'i verir ve "Hadi bu ulvi gerçekleri halka anlat" der.

Bu, isa'yı gören Pavlus'un aynısı değil midir güzel kardeşim?

Ne tesadüftür ki Arabi'nin kitabında da yine tüm varlığın bir olduğunu, Allah'ın her şey olduğunu, veliler ile sıradan halkın Kuran'larının farklı olduğunu ve daha nice saçmalıkları öğreniriz. Ki bunlar Kuran'da olmayan, hatta Kuran'ın tam tersini söylediği iddialardır. Arabi'nin dili diğerlerinden biraz daha ağırdır, ben her şeyi elimden geldiğince sade bir şekilde açıklayacağım ama yine de isteyen okusun diye fotoğrafları da ekleyeceğim. Başlıyoruz gadasını boynuma doladıklarım:

Arabi'ye göre gerçek bilgiye ulaşmanın tek yolu "keşif" ve "ilham"dır. Peygambere gelene "vahiy" dendiği için, Arabi gibi şeyh veya velilere gelene de "keşif" ve "ilham" dendiğini, bu sayede de müslüman cemaatinin "noluyo lan?" tepkisinden kıvrak bir bilek hareketiyle sıyrıldıklarını söylemiştim. Şimdi Füsusul Hikem'in şu bölümüne bir bakalım, altını çizdiğim cümleleri lütfen oku [34]:

http://www.hizliresimyukle.com/image/BAUg

Bu paragraf var ya, koca bir tarihin ve müslümanların içinde bulunduğu sefaletin özetidir. Nasılını anlatacağım.

Bu bölümde Arabi, Kuran'la alakası olmayan saçmalıkları dizer de dizer ve bunları "gerçek bilgi" diye kakalar. Neden? Çünkü ona göre gerçeğe ulaşmanın tek yolu "keşif" ve "ilham"dır. Akıl ve düşünce ile gerçek bilgiye hiçbir zaman ulaşılamaz. E "keşif" ve "ilham" denilen olay da sadece Arabi gibi seçilmiş kullara, yani Tanrı parçası olduğunu idrak etmiş şeyhlere nasip olduğu için, gerçeği sadece şeyhlerden öğrenebiliriz. Akıl yoluyla veya düşünce yoluyla gerçek bilgiye ulaşmak mümkün değildir. Akletmek ve düşünmek boş işlerdir, ancak avamın uğraşacağı işlerdir. Veliler ise bilgiyi ilk kaynaktan, yani Allah'tan alan yüce kimselerdir.

Arabi'nin şu sayfada anlattıkları bunlardır ki aynı saçmalıkları kitabının çoğu bölümünde tekrarlar.

ibn Arabi 12-13. yüzyıllarda yaşamıştır. Mevlana ve Yunus gibi birçok ismi günümüze ulaşmış sufi de 13. yüzyılda yaşamıştır. 13. yüzyıl tasavvufun altın çağıdır. Bu tarihlerde islam coğrafyasının her yerini dergahlar kaplayıvermiştir. Ve ne tesadüftür ki müslümanların bilimde ve üretimde dünyanın çok önünde olduğu "islamın Altın Çağı" denilen o refah dönemleri de 13. yüzyılda biter. Sebep?

Sebebi işte yukarıdaki paçavrada yazıyor.

Akıl yoluyla, düşünceyle hiçbir şey elde edemezsin. Gerçek bilgi sadece şeyhten gelir, çünkü şeyh Allah'a bağlıdır, hatta Allah'ın vücut bulmuş halidir. Sen bu dünya işlerini bırak, gel şeyhine bağlan ve kurtul.

Müslümanların içinde bulundukları hâlin en büyük sebebi, işte bu adamlardır. Tasavvuftur.

Bu adamlar hem müslümanlarda o döneme kadar yer alan bilim yapma, araştırma, sorgulama kültürünü yıkmıştır, hem de onun yerine "şeyhe teslim olmayı" öğütleyen uyuşuk ve iğrenç bir inanç sistemi inşa etmiştir.

Müslümanlar özellikle 9-13. yüzyıllar arasında, matematikle, tıpla, astronomi ve coğrafyayla uğraşan sayısız bilim adamı çıkardılar, bu alanlarda sayısız eserler verdiler. Yani o meşhur Haçlı Seferleri boş yere olmadı, müslümanlar 13. yüzyıla kadar baya baya bir ilerideydi. Fakat ne zaman ki "bu dünya boştur, her şeyini terk et, benliğini terk et" laflarıyla milletin beynini uyuşturan bu adamlar gücü ve kudreti ellerine geçirdiler, çoğunluk üstünde söz sahibi oldular, işte o zaman müslümanlar patır patır dökülmeye başladılar. Müslümanların 13. yüzyıldan önce ve sonra çıkardığı bilim adamlarını bir mukayese edin. 13. yüzyıldan önce matematikçisi, filozofu, tıpçısı cirit atarken, 13. yüzyıldan sonra müslümanların çıkardıkları "alim"lerin birçoğu hiçbir halta merhem olmayan "din adamları"dır. Sebep? Sebebi işte bu yazıda. Uyanın güzel kardeşim, Allah rızası için uyanın. Size "mübarek" diye kakalanan adamlar şeytanın ta kendileridir. Sizin hem bu dünyanızı, hem de ahiretinizi mahvediyor bunlar. Ve sanmayın ki bunlar sadece eskide yaşamış, ölüp gitmiş heriflerdir, tabi ki ölüp gittiler fakat etkileri bugün tüm şiddetiyle devam ediyor.

Tasavvufun önemli ve etkili bir kolu olan Nakşibendiliğe girmenin 4 şartı vardır: Terk-i dünya, terk-i ukba, terk-i hesti, terk-i terk. Hey babam hey.

Yani: Bu dünyayı terk, ahireti terk, benliği terk, terk etmeyi de terk.

Sonuncusuna hastayım esas, hani terk ediyon ediyon, sonra öyle aydınlanıyosun, öyle ulvileşiyorsun ki, "lan bu ne bee" deyip terk etmeyi de terk ediyosun. Ehehe. Sırf laf anasını satayım.

Kuran'da bu dünyayı terk etmek var mıdır güzel kardeşim?

Bak bakalım Kuran'a göre ne vardır, lütfen şu ayetleri tek tek okuyun:

"Gerçek şu ki, insan için çalışıp didindiğinden başkası yoktur." (Necm 39)

"O halde, bir iş ve oluştan boşalır boşalmaz yeni bir işe koyulup yorul!" (inşirah 7)

Kuran, her fırsatta çalışmayı ve üretmeyi emreder. Dünyayı, çalışmayı, nimetleri terk etmeyi asla öğütlemez. Hatta Kuran'ın vadettiği cennet bile bir "nimet" yeridir, nimete sırt dönme veya Allah ile bir olma yeri değil.

Bu tarikatlar ve tasavvuf şeyhleri sürekli nafile ibadetleri emretmiş, insanlara dergaha kapanıp hababam zikir çekmeyi nasihat etmiştir. Allah'ı zikretmeyi (anmayı) emreden ayetleri de kendi sapık inançlarına alet etmişlerdir. Tasavvufa göre bu dünya boştur, dünya nimeti pistir, o sebeple sadece oturup Allah Allah diyerek nimetlerden uzak durmak, arınmak gereklidir. Peki Kuran ne der? Bak, Kuran'da cuma namazı bile (ki önemli bir namazdır) şöyle anlatılır:

"Namaz kılınınca hemen yeryüzüne dağılın ve Allah'ın lütfundan nasibinizi arayın! Allah'ı çok anın ki, kurtuluşa erebilesiniz." (Cumua suresi 10)

Namazını bitirir bitirmez hemen çalışmaya devam et diyor Allah. Allah'ın emrettiği hem çalışmak, hem ibadet etmektir. Allah öyle keşişler gibi çileci bir hayat çekmeyi veya dergahlara kapanıp zikirler çekmeyi emretmez. Müslümanlar ne zaman böyle bir hayat tarzına yöneldiler, zirveden dibe çöktüler. Ne zaman dünya nimetini düşman olarak gördüler, ne zaman çalışmak yerine dünyadan soyutlanmayı seçtiler, ne zaman Arabi efendinin söylediği gibi aklı ve düşünceyi küçümsediler, ne zaman bilim ve teknolojiye bu adamlar vesilesiyle düşman kesildiler, işte o zaman "kafir" dedikleri adamlar bunların sırtına bindi. Suçlu kim? Müslümanların ta kendisi.

13. yüzyıla kadar Ebu Kamil Şuca'sından tut, Biruni'sine, Battani'sinden tut Harezmi'sine saymakla bitiremeyeceğin kadar bilim adamı çıkıyor müslümanlardan. Sırf 1077-1231 yılları arasında var olan bir Türk ve Müslüman devleti olan Harzemşahlar bile patır patır bilim adamı yetiştiriyor, hatta Harzemşahların birçok şehri hem bilim, hem de sanat merkezi o yıllarda, Ve müslüman coğrafyasındaki bu tür şehirlerin sayısı Avrupa'yla kıyaslanamayacak kadar fazla. Zira müslümanların kültüründe bilim öğrenmek, sanat icra etmek saygın mesleklerdi, takdir edilirdi. Zira Kuran ön plandaydı, Allah'ın yaratışını ve düzenini incelemeyi, çalışmayı, üretmeyi, ilim öğrenmeyi emreden ayetler bu kültürün mimarıydı. Ki yaratıcının sanatını incelemek ve bu sayede insanlara faydalı olmak, sadece müslümanların değil, Newton gibi birçok Hristiyan bilim addıbının da en büyük motivasyon kaynağı olmuştur, bu çok ama çok etkili itici bir kuvvettir, asla küçümsemeyin. Fakat işte bu Arabi gibi aklı ve düşünceyi küçümseyen, Mevlana gibi her şeyi terk etmeyi öğütleyen şeyh bozuntuları çoğunluğa söz geçirmeye başlayınca, artık kültür; bilim öğrenmek yerine dergaha kapanmak oldu. Zira sufilere göre ilim öğrenmek, ancak keşif ve ilham ile mümkündü! insanların içindeki o büyük iman duygusu, o büyük itici kuvvet, işte böyle bir kanalizasyon çukuruna yönlendirilmiş oldu.

Arabi -ki kendisi çok etkili bir sufiydi, söylemiştik- bakın neler yumurtluyor o Fusüsul Hikem denen kahrolasıca kitabında [35]:

http://www.hizliresimyukle.com/image/BAw9