En çok kız kulesini seviyorum şu istanbulda. Kendime benzetiyorum onu. Etrafındaki bir çok yapının arasında o kadar yalnız ki. Kesmiş ümitlerini karadan. Ama mutlu görünüyor. Çevresindeki binalar ona yakın diye değerleniyor. Ama o sevmiyor menfaat ilişkilerini. Tıpkı benim gibi. Değiştirdim numaramı. Numaramı kaybedince bana ulaşamayak kişi ulaşamasın zaten. Zaten beni ben olduğum için seven 2-3 kişi kapıya dayanıyorlar. Geçen tokat bile attı birisi. Mutsuz sanıyor çünkü. Hala o çakır gözlüyü düşünüyorum, içiyorum sanıyor. Bilmiyor ki benim gerçek aşkı kendimde bulduğumu, bilmiyor ki hep hüznü boğuyorum kollarımda. Üzülme diyorum bana, ben böyle daha iyiyim diyorum. Küllükleri boşaltıyor, camları açıyor ve gidiyor. Dışarıya kulaklıksız çıkmam ben. Duymak istemiyorum o boş beleş insanları! Diğerleri de beni bulmuyor zaten. Gerçi bir tanesi buldu ama, o da hala başkalarına ihtiyacım olduğunu düşünüyor. Kan kardeşine tokat atacak kadar kızıyor, iyi bir dost, ama anlamıyor beni.