Evet eve girecektim .
Ama küçük bir sorun vardı .
Ben yolda yürürken az kalsın kalp krizi geçirecektim .
Bu evde cinden değil korkudan ölürüm herhalde .
Evin kapısını açtım . Içeri girdim . Varya o kapı kendiliğinden üstüne kapansaydı korkudan tahtalı köyün çürük tahtadan yapılan kısmına giderdim . Bir daha üst kata çıkacaktım çünkü kitap oradaydı ( oraya çıkan kafamı gibeyim ) . Ilk katta en son gittiğimden beri önemli bir değişiklik olmuştu .
Gugu ve arkadaşları duvarın dibinde uzanmış duruyordu . Okulda bir öğretmenimiz bize nabız yoklamayı öğretmişti . Nabızları atıyordu . Ben içlerine cin kaçmıştır diye korktuğumdan hep bir gözüm arkada yukarı çıktım . Üst katta gördüğüm zütümü uçurmuştu .

Gölgemsi varlıklar yukarda bekliyordu ( hani ateş dumanı varya hah işte o ) . Benim geldiğimi çoktan anlamışlardı . Ben tam Kul e'uzu bi rabbin nas diyecektim beni direk duvara fırlattılar . Duvardan duvara sekiyordum . Sureleri korkudan karıştırıp okuyamıyordum . Herhangi bir maddenin içinde olsalar neysede kendi formlarındaydılar . Sonra birden aklıma kurs hocamızın dedikleri aklıma geldi . Onlar korku sayesinde bizi alt edebilirlerdi . Eğer korkmaz ve dik bir iradeyle onlara karşı gelirsek onlar bize sataşamaz aksine bize boyun eğerdi .
Ama durum farklıydı .
Cinler normalde gözükmezler ( istemedikçe ) . Sadece musallat oldukları kişiye gözükürler . Yani o dik irade pek işe yaramayacaktı .
Başım büyük belâdaydı .