orta-1'de falan yanyana oturmuştuk dangalak bi kızdı aslında ne kadar güzel de olsa. zamanla kaptırdım azar azar. orta okula kadar sadık bir öğrenci de olsam artık etrafımda sınıfta ne kadar it kopuk varsa hoca tarafından konuşlandırılmış olması nedeniyle ben de bıkmış sağa sola bakar olmuştum. okuldan firar, net kafelerle tanışma vb hususların yanında duygusal bir tarafım da açığa çıkmış oldu hâliyle. hep biraz çekingendim. bir kağıda uzunca bir mektup döşendikten sonra içine de ufak bir hediye iliştirdikten sonra kıza bir şekilde verdim. fazla hoş karşılamamıştı ama olmayacağının kendince mantıklarını sunan bir konuşma yaptı dinledim güya falan. bir süre sonra birkaç kez daha aynı şekilde ulaşmaya bir şekilde hayatına dahil olmaya çalışsam da en sonunda yakın ve ortak arkadaşlarımızın müdahelesiyle gözümüz açılmış oldu. bizim mahalledendi bu kız. şimdi evlenmiş çocuğu olmuş. annesiyle durakta iken tabii çocuğu da yanında balkondaki anneme seslenmişler geçen gün, bizi de sormuş bulundu duyuyorum konuştuklarını. tabii ki çıkıp selam vermedim. bu kadar.