Edeb kolunu halletmeden cihat olmaz. Cihat derken öyle masum sivilleri öldürmek değil. Bilim, sanat, ekonomi, felsefe vb. ileriye gitmek gerek. En önemli olan şeylerden biri de bence pozitif bilimlerle beraber islam'ı öğretmek ve benim gördüğüm sıkıntılardan birisi ise geçmişe duyulan özlem, geçmiş artık yaşandı bitti, geçmisle övünmek bize bir şey kazandirmaz. Önemli olan gecmiste yapilan hatalardan feyz almaktir ama malesef muhafazakar kesim dedigimiz kısım tutturmuş bir neo-osmanlicilik bunu sayiklayip duruyor. Osmanlı eger yukseldiyse bu pozitif bilimler ve maneviyati beraber goturerek yapti, hosgoruyle o kadar cografyaya hukmetti. Osmanlinin yasadigi zaman belki de cihadin en yogun yasandigi zamanlardan biri ama bu cihad hem bilimle hem sanatla hem de islam'ın sevgi ve hosgoru temelleriyle gerceklesti. Ne zaman ki pozitif bilimler birakilip salt maneviyata yoneldiler osmanli orada cokmeye basladi. Belki de gucun ve guce dayali rehavetin getirdiği şaşali yaşam bunlari unutturdu.
Şunu demeye calisiyorum: Toplumda beliren osmanli algisi ve cihat; savaslardan oteye gitmiyor ve gecmise duyulan ozlem ile sadece sembolik seylerle osmanli mirasinin yaşatıldığı düşünülüyor. Oysa olmasi gereken dunyanin icinde bulundugu konjonktüru iyi algilayabilmek ve bilimle sanatla hosgoruyle insanlarin uzerinde hakimiyet kurmak. Zaten islam bilim'e verdiği deger aşikar. Bir bilim insaninin bir anlik tefekkurü bir yillik ibadetten hayirlidir. ilk emrin 'oku' olmasi bile bunu cok iyi aciklamakta.