pezevenk city istanbul

beyler itiraf etmeliyim. bu sapık toplumu ne kadar eleştirsemde... derinlerde bir yerde... daima bende onlar gibi olabilmek... bir hayvan gibi, bir ecnebi gibi, bir "pekekent" gibi davranabilmek istemişimdir.

kendimi bildim bileli içimde derinlerde bir yerlerde, daima bu "olamamanın" burukluğunu yaşamışımdır.

Bu gün, bunu değiştirmek istedim. bu gün, güzel bir gündü, yeni bir başlangıç... şu "amlılara" birazda ben yaklaşayım bakayım "gibebilecekmiyim" dedim kendi kendime. hemen sokağa çıktım ve karşıma direk iki tane çok güzel dar giysiler giymiş amlı çıktı. (ALLAHA bin şükür hep şanslıydım, hala şanslıyım amk ) Ancak işler tıkırında gitmedi ve korkmaya başladım. nefes alış verişim hızlandı, mala bağladım konuşamadım... kızlar geçip gittiler amuma koyim. kaşlarımı çattım, kafamı oynatmadan korkakça etrafa bakındım... düşündüm...

Yoksa, dün gittiğim mağazaya tekrar mı gitmeliydim? amk, mağaza sahibinin ismini bile bilmiyorum ancak bana yardım edebileceğini belirtmişti. Belkide bu ilk şansım olabilirdi? Yada özgüvenim üzerinde çalışabilir, dışarıda kadınlara kızlara yaklaşmaya KENDiM başlayabilir ve en sonunda "gibebilir"dim...

Ne yapacağım amuna koyim?