Güneşli bir günde, evimde kitap okumakla geçirdiğim zaman çalan telefonla son bulmuştu. “Merhaba” dedi bir ses. Sesinin tonu, ses güzelliği, gözümde canlanan kişi. Direk tanımıştım bir telefon uzağımda olan insanı. Yıllar önce yurt dışına okumaya gitmek için beni kendi başıma bırakan Afife’ydi. iyi de neden beni arama gereği duymuştu? Soru işaretleri dolu beynime bir soru daha sormaya cesaret edemiyordum artık. Elimde olsa Afife’yi günlerce bekletir, bu sorunun cevabını bulmak için uğraşırdım. Çünkü ben bir merhaba dahi demeyi kendime yakıştırmıyordum. “Ne merhabası efendi! Kapat telefonu yüzüne. Ne hali varsa görsün!” diyordum içimden. Bir yandan da içimde merak uyanıyordu, içimi kemiren. Zor da olsa diyebilmiştim. “Merhaba…” ...

Devdıbını isteyenler?