kararımı vermiştim çünkü elinde fazla koz vardı. ters köşeye yatırmıştı anlayacağınız. telefonu açtım, evet telefonu açtım. hiç konuşmadan o başladı konuşmaya zaten. 'mesajımı aldın sanırım' diyerek gülümsedi. ben hala susuyordum. saat 3 te her zaman ki kayalıklarda bekleyeceğim seni dedi. Bu sefer benimde bi şartım var, beni dinlemek zorundasın diyerek cevap verdim. 'hafif gülümseyerek, söyle bakalım neymiş' dedi şerefsiz.ben yarın istanbula gideceğim, bugünden sonra ne ben seni göreceğim, nede sen beni göreceksin. hattımı değiştiricem ve bir daha bu lanet yere gelmeyeceğim dedim. buna gerçekten inandın mı gibisinden birşeyler söyledi. neyse tamam dediğin gibi olsun diyerek gülümsedi puşt.

gururumu, hislerimi, duygularımı ve bütün herşeyimi geride bırakarak gittim dediği yere. orada bekliyordu beni. kendime teselli veriyordum birşey omlayacak, bu son. kimse birşey öğrenmeyecek gibi şeyler diyordu kendi kendime. halbuki çok fazla korkuyordum. ama kaybedecek pekte bişeyim kalmamıştı. bu yaşta çökmüştüm. hayattan zevk alamıyordum.

bindim puştun motoruna. yine o daha önceki dağ evine doğru gidiyorduk, gözlerimi kapatıp sadece iyi şeyler düşünmeye çalışıyordum ama ağlamak daha çok geliyordu içimden. durmadan saatlerce ağlamak.
herneyse dağ evine geldik. üç tane arkadaşı vardı orada bizi bekleyen. birbirlleriyle sleamlaşıyorlardı yüzleri gülüyordu. kendimi onların mutlu olması için yapılmış bir köprü gibi hissediyordum. içeri girdim koltuğa oturup bekle burda güzelim filan dedi bir arkadaşı. oturup yere bakıyordum. çaresiz ve masum bir şekilde sadece bekliyordum. dünyanın en berbat olayının bu olduğuna inanıyordum o an. neyse bunlar içeri girdi kafayı bulmuşlardı.