ertesi gün saat öğlen bir buçuk filandı yarın için hazırlık yapıyordum istanbula dönecektim. telefonumu kapatmıştım çünkü artık aramasını istemiyordum. resmen elimi kolumu bağlamıştı ne yapacağımı ne düşüneceğimi bile bilmiyordum. derken ev telefonu çaldı, annem içerdeydi telefona o baktı doğal olarak. çünkü ben odadan dışarı çıkmıyordum. içerden hafif duyuyordum annemin sesini. telefonu açmıştı 'alo, efendim' filan diyordu. büyük ihtimalle karşıda ki kişi hiçbirşey söylemiyordu ki benim jeton düştü. arayan o puşttu. telefonu kapadı annem. acayip stres yapmıştım büyü ihtimalle beni tehtid ediyordu telefonumu açmam için. açtım telefonumu. 8 cevapsız arama vardı. 2-3 dakika sonra aradı bu puşt. Ellerim titriyordu, başım dönmeye midem bulanmaya başlamıştı. Her an annemin kapıyı açar korkusuyla telefonu açmaya cesaret edemiyordum. Aslında beni tehdit edebileceği şeylerden dolayı kendimi açmak mecburiyetinde hissediyordum. Bilinçaltım açmamı istemiyor, cesaretim sürekli açmamı ısrar ediyor gibiydi. ilk kez telefonda ki o yeşil tuşa basmak bu kadar zorlaşıyordu. Ya kırmızıya basıp beni sürekli aramasına razı olacaktım, ya da yeşil tuşa basıp beni kullanmasına izin verecektim..