Canımın yanmasıyla kendime geldim. Yaktigim sigara bitmiş parmaklarıma kadar uzanmıştı. Sanki boğazımı sıkan o iki elden bi an kurtulup yutkunmaya çalıştım ve ayağa kalktım. Babamın olduğu hastaneye doğru yolu koyuldum. Beynim bi an olsun çalışmayı bırakmış, gözlerim sadece gerekli yerlerde duraksiyor du çevredeki sesler öylesini susmuş öylesine sessizdi ki kalp atışlarımı zorlanmadan duyabiliyordum. Biraz sonra içinde bulunduğum hastane bundan sonra ki hayatım da unutmayacağım hatırladık ça yumruğumu sıkacağım bir yer olarak kalacaktı aklımda. Danışma ya gidip, babamı soracagimi ve onların bana "müjde babanız kurtuldu !" Diyeceğini düşünüyordum. Gerçek olamazdı, benim babam ölemezdi o güçlüydü.