+ annem, oğlum ne oldu neden böyle ağlıyorsun bir sana birşeymi yaptı konuşsana annecim diyerek sımsıkı sarıldı.

- anne kimse bana birşey yapmadı, şunlar gitsin konuşacağım diyerek beni merak eden insanları gösterdim.

+ annem kalktı kapıyı kapadı birşey yok diyerekten onları geri yolladı.

- HardLy beni çıldırtma ne oldu sana böyle sen bu kadar üzülmezdin durduk yere ! içeride top falanmı oynadın ? birinin cdıbınımı kırdın ? ne yaptın ???

+ salya sümük halimle hıçkıra hıçkıra dilimden sadece şunlar döküldü, anneaaa dilan gitmişşşşşş öhööööööööööö..

- ne ? nasıl gitmiş sabah gördüm burdalardı inanmıyorum diyerek gitti kendi baktı.

+ geldiğinde ise, nasıl olur da hiç bir şey söylemeden giderler ...

- anne ben bir daha dilanı nerde göreceğim, nasıl bulacağım eheööööööööö

+ tamam olum bakarız bir çaresine ağlama bir tanecik oğlum gel annesinin gülüü...

Günler günleri kovaladı. aylar geçti, bir daha ne yüzünü görebildim, ne elini tutabildim.
dükkanları tek tek gezerek herkese ama herkese sordum, nereye gittiklerini bilen kimse yok hiç kimse.. küçüğüz o zamanlar, telefon yok, ev telefonu var, o numarayada ulaşılamıyor.

Sinirimden, öfkemden kendimi yedim 6. sınıfa geçene kadar. belki bir gün çıkar gelir umudu ile her gün dua ettim, sinirimi beni seven insanları tartaklayarak, tersliyerek dindiriyordum.

Çekilmez bir çocuk olmaya başlamıştım, herkes benden zamanında olduğundan daha fazla şikayet ediyor, derslerimin kötü olması yanında birde tavırlarımın böyle olması beni iyice içten içe
yok ediyordu. O zamanlar tek dayanağım 4 tane çocukluk arkadaşımdı. onlar ile olan bağımız için yeni bir hikaye açsam, o bile daha çok tutar belki o yüzden çok girmeyeceğim bu konulara.

Hiç bir zaman kabullenemedim dilanın ansızın gidişine, sudan çıkmış balık gibi züt gibi ortada kalmış hissettim kendimi.

Efkarımı nasıl gidereceğim ? çocuğum amk eti balık bisküvisi ile rakı sofrası kurup arabeskmi dinliyeyim ? çareyi bin arkadaşlarımla vakit geçirmekte buldum.