Akşam gene yataktayım, hayaller hayaller hayaller, okulda geçirdiğim vakitte kimse ile eskiki kadar samimi değilim, benimle ilgilenme durumu aynı fakat benim artık sevdiğim bir kız vardı.
Başkaları kimin umrundaydıki ?

Okula gittim rütin olarak, çıktım ve gene geldim dilanı görmeye..

Hayatımın en kötü anlarından birisi idi, hiç bir zaman unutamadım ama hiç.

Güle oynaya geldiğim dükkan BOMBOŞTU dilan YOKTU olduğum yerde 5 dakika kaldım, hiç bir şeyi idrak edemedim. mal gibi sağa sola koştum beli taşınmışlardır diye, yanlardaki dükkanlara sormak sonradan aklıma geldi.

+ xx amca burda bi teyze ile kız vardı ne oldu onlara ??

- kapatıp taşındılar yavrum daha bu sabah gittiler..

+ nereye amca nereye gittiler ? ( yumurcağa döndüm birden, dokunsalar ağlayacağım..)

- bilmiyorum oğlum bir şey söylemediler, sen niye arıyorsun bakayım onları ? yoksa yakınlarındanmısın ?

+ sustum, hiç bir şey söylemedim.. boğazım düğümlendi kabullenemiyordum beni sevdiğini söyleyen, her anını benimle sıkılmadan geçiren bir kız, nasıl olurda bir haber vermeden, bir şey söylemeden öylece çeker gider ! aklım almıyordu..

Kafamda bu düşünceler ile birlikte, sanki bağırsam pazar inleyecekmiş gibi, içimdeki öfke dışarı çıksa sanki yer yarılacakmış gibi hissettim, çocuckluk travmasıydı bu, bıraktığı yaranın acının tarifi yok. Koşarak, ağlayarak, hıçkıra hıçkıra annemin yanına geldim.
peşimden belki pazarın yarısı gelmiştir dükkanın kapısına bana gerçekten bir şey olduğunu sanarak.. bu normal bir ağlayış, normal bir çocuk yakarışı değildi. çaresizlikti, etimden et kopmuştu sanki..