bugün 92.gün. dışarı çıkmadım bu süre boyunca, artık içimde bir hazmedemeyiş var. neden mi? çünkü nerede karaktersiz, şerefsiz, adi, düşüncesiz insan var hepsi sevilip sayılıyor, benlik sahibi oldular, mutlular. ben ise 2011 yılında liseden mezun oldum. bu yıla kadar da hep kafede çalıştım adalar'da. şuan işsizim. sınava hazırlanıp seneye üniversiteye gitmeyi düşünüyorum ama üzerimde bir yılgınlık var. artık pes et diyor içimden bir ses. boşuna yaşıyorsun, umursanmıyorsun, ne yapacağın ya da ne diyeceklerin kimsenin umrunda değil, beklenen adam olmayacaksın diyor. ve gelişen her süreç bunları doğrular nitelikte. hep 2.planda bir insandım zaten. lisede de, ilkokulda da hayatta da. benim düşüncelerim ya da görüşlerimi bir konuyu tartışırken kimse sormadı. daha önceden bu durumda olup da bu bataktan kurtulan arkadaşlar çok iyi anlar beni. ama ben çıkamıyacağım artık bu bataktan. çabalamaya bile takatim kalmadı.

bilmiyorum, sadece bilmiyorum.