Sabah hava güneşliydi. Okula giderken anneme beslenme çantası isteğimi tekrar dile getirdim. Okula gittiğimde ortamımın hala değişmediğini farkettim. Komünist Cem ve şakirt Günay ben yokken gene kavga etmişti. Onları komün-islam sentezine davet edip sorunu çözdükten sonra beni gören her hocanın ooo hosgeldin demesinden rahatsız olmuştum. Ben atlamayayim diye pencereye parmaklik takmışlardı. Teneffuste parmaklıklardan elimi uzatıp «özgürlük engellenemez bir gün buradan çıkacağım ve size hesap soracağım ben suçsuzum» diye bağırıyordum. Günayın seslenmesi ile döndüm kalemlerden cemaat yapıp namaz kildiriyordu. Ceme sarılıp «oğlumuz dininde imaninda» diyerek ağlamaya başladım.
Dersin matematik olduğunu söylediklerinde gene hocayi kafamda binbir şekilde öldürüp kapıdan içeri gelmemesi için 3 farklı dinde dua edip tabiat anaya ve evrene ayrıca mesaj yolladım. Ancak o kapı gene açıldı ve göbeğinden sonra kel kafası göründü. O an gene ıçimden allah yok din yalan diyerek ateizme geri dönmüştüm.