Koşarken kısırları dökmemeye dikkat ediyordum. Otoyol kenarına oturup gelip geçen arabaları izlerken kısır yiyordum. 2 saat boyunca araba izlemenin ardından kalkarken araba kazasına şahit oldum. Kaza yerine koşarken ambulans sesi çıkartıyordum. Yaralıları arabadan çıkarmışlardı yaralıların yanına gidip «açılın ben doktorum» dedim.
Doktor olmadığımı anlayana kadar yaralinin kalbine düzenli şekilde kafa atıp bağırmasını sağlıyordum. Neyseki yaralılarla ilgilenirken beni dövmeyi unutmuşlardı. Enkaz haline gelmiş arabanın içine yatıp yaralı taklidi yapıyordum. Sağlık ekipleri gelip beni arabadan sarsmadan cikarirken gidiklandigim için gülüyordum. Sedyeyle ambulansa taşınırken allah allah allah allah bu nasıl sevmek türküsünü söyleyip kendimi aşağıya attım. Yaralilar için 1453 dakikalık saygı duruşu diye bağırdığım sırada ışıklar söndü.
Uyandığımda hastanedeydim annem babam ve kız kardeşim yanımdaydı. Yaralilara arabadaki kişileri sorduklari sırada benim konuyla alakamin olmadığını öğrendikleri için bizi hastaneden kovdular. Yolda ailemin mutsuz olduğunu farkettim ve bu durumu evin erkeği olarak düzeltmem gerektiğini düşündüm. Annemi dürtüp «seni ece sordu»dedim.
«Hangi ece» dediginde «Dhkp-c» diyip kahkaha attım. Kız kardeşim tebessum etti, babam sırıttı, annemse siyasetten uzak bir biçimde mal mal suratıma bakiyordu. Arabanın penceresini açıp özendiğim apaciler gibi yoldaki kızlara laf atiyordum. Eve geldiğimizde annem bidaha güne gelmemi istemediklerini söyledi bende duyduğum dedikoduları başkalarına yaymakla tehdit edip günlere tekrar kendimi kabul ettirdim.