O sabah uyandığımda yorganı gene yerde buldum yer ile aralarında nasıl bir ilişki var acaba. Kahvalti yaptıktan sonra annemlere «ben çıkıyorum» dedim.
«Nereye»diye sordu annem.
«Allah katına» diyince arapça bişeyler dedi ama anlamadim. Dışarı çıktığımda caddeden sesler geliyordu. Hemen oraya koşup ne olduğuna baktım. Eylem yürüyüşü vardı gözlerim parladı ancak bu güzelliğe katılıp onların huzurunu bozamazdim konvoy gidene kadar izledim. Parka giderken karşıya geçmek için bekleyen teyzeyi görünce koluna girip tam karşıya geçireyim mi teyze diyecekken kafama yediğim baston ile düştüm. O an komünist arkadaşlarımın bana öğrettiği tekniği kullanmaya başladım. Teyze sapık var diyerek vuruyor bense yerde baskılar bizi durduramaz terörist devlet katil polis diye bağırıp cenin pozisyonunda yatıyordum. Şekeri yükselen teyze vurmayı kesince rahat bir nefes aldım. Ayağa kalkarken bizi izlemekte olan kalabalıktan birinin telefonu mehter marşı ile çaldı. Bir anda damarlarım kapardi ayağa allahuekber nidalarıyla kalkıp rehber kuran hedef turan diyerek teyzeye kafayı gömdüm. Duyarlı esnaf ve vatandaşlar üzerime doğru gelirken sara krizine girmiş gibi yapıp yerde debelenmeye başladım. Dayaktan kurtuldum sanarken güldüğümü farkeden bir ergen, duyarlı vatandaş dayağı yememe sebep oldu.
Bağrı açık tişört giyen entel pekekentlerin tekmeleri ve menapoza girmiş kezbanlarin olay hakkında tweetleri bittikten sonra dağıldılar. Ayağa kalktığımda üzerimde bir rahatlama vardı. Vatanima hizmet etmiş insanların sinirlerini boşaltmasına yardımcı olmuştum.