bölüm 3 - kum, toprak ve çakıl

çocukluğumda herkesin ki gibiydi, amacım olmaksızın eğlenmek. eğlenmek için neden bir amaca sahip olmamız gerekir ki zaten? hayal gücümüzün zirveye ulaştığı noktalardı onlar, yaşamayı seviyorduk.

şiddetli esen rüzgar sonrasında kendimi "o an" da buldum. gözlerime ve burnuma kaçan tozların tadını alabiliyordum; sert ve acı bir yanma. bu his beni 15 yıl geriye zütürmüştü, okul bahçesine. paslanmış, boyası sökülmeye başlamış basketbol potasının altında hareketsiz bir şekilde yatan öğrenci. tahminimce bir mücadele sonucunda yerde 1 metre kadar sürüklenmişti ve duyduğu acının şiddeti ölçülemezdi. suratına baktığım zamanki yüz ifadesi gördüğüm en korkunç şeylerdendi, hiç bir duygu belirtisi yoktu. yüzünün sağ tarafı sürtünmüş, kanlardan oluşan bir iz bırakmıştı. belirli zaman aralıklarında yüz kasları kontrolsüz bir şekilde kasılıyordu, sanki vücudu bir şeyler anlatmak istermiş gibi...