Ben bu kafayı yaşadığımdan beri ne ailemi giblemeye başlamıştım ne işi. hiç bişey yapmıyordum elimdeki paraları ota şekere yatırmaya başladm. beni birileri itiyordu buna kontrolden çıkmıştım. 1 hafta hergün ot çekip şeker alkol takılıyorduk. onlarda hiç bişey yoktu ama ben sürekli annem tarafından uyandırılıp babam tarafından öldürülmek isteniyordum. tabi bunların hiç biri gerçek annem babam değildi kafayı yiyecektim artık. evde bişey yiyip içemez oldum. zayıflıyordum. aylardan 9 aralıktı o gün doğum günümdü. arkadaşlar beni mekana zütürdüler alsancakta. alkoller şekerler havalarda uçuşuyordu kendimizde değildik deli gibi eğlendik o gün. saat sabah 5 oldu. ben taksiye atlayıp eve dönecektim. ama kafamı dik tutamıyordum heryerim uyuşmuş elimi kaldıramıyordum. bi ara şöförün dikizine ilişti gözüm. bakın size yemin ediyorum şöförün suratını size tarif edemem. tek gözü vardı. kocaman ağzı küçücük burnu. çıkmayan sesimle bi çığlık attım. şöför kafasını 180 derece döndürüp bana bakıyordu yine aynı surat. ben taksinin kapılarını tekmeliyorum camları yumrukluyorum. en son hatırladığım taksicinin hastaneye gelmesi. ve o hastane kokusu. sabah uyandığımda hastane odasındaydım yanımda annem vardı. ama gerçek annemmiydi yoksa yine o garip halisülasyonmuydu emin olamıyordum