*
hastaneye gelmiştik.
arabayı parkettim.
arabadan indik.
içeri girdik.
sendelediğimi bi süre sonra gören aysel çok geçmeden koluma girdi.
rahatsız olsam da destek olması iyi gelmişti o an.
daha az basıyordum sağ ayağımın üstüne.
asansörün önüne geldik,
bi süre kalabalığı dağılmasını bekledikten sonra 2. postada asansöre binebildik.
ablama vereceğim hiç bir cevabı düşünmemiştim eylül'ü düşünmekten.
2. katta indik.
ablamın odasına doğru yürüdük.
kapıyı çalmadan girdim içeri.
bileğim hala çok acısa da odaya girdiğimizde sendelememeye çalıştım, üzerine yük bindirmemek için hiç bir çaba harcamıyor, çok acımasına rağmen normal yürümeye çalışıyordum.
eniştem yanıbaşında oturuyor saçlarını seviyordu ablamın.
ablam yüzümü görünce bi süre konuşamadı önce.
şoku atlattıktan sonra
-ömer bu ne hal. dedi şaşkınlıklar içinde.
cevap vermeden sarıldım ablama.
ama beni iterek kaldırmaya, yüzüme bakmaya çalışıyordu.
bırakmadım sarıldım öylece.
yine ağlıyordum lan beyler.
ablamın omzunda ağlıyordum.
o kadar çok şey üst üste gelmişti ki, tutamadım kendimi beyler.
ablamın omzunda kız gibi ağladım.
ona moral vermem gerekirken, yapmam gereken en son şeyi yapıyordum.
her ne kadar kafamı kaldırdığımda kendi çapımda çaktırmamaya çalışsam da anlamamak için mal olmak gerekirdi.
-ablacım ne oldu, nasıl oldu. dedi ablam.
eniştem de meraklı gözlerle bakıyor ama ablamın sorusuna cevap beklemekle yetiniyordu.
-ablacım ben çok iyiyim yemin ederim, şimdi sorma söz anlatıcam. dedim
-ömer yapma bunu ablana. dedi.
-abla dur şimdi düşünme bunları, iyiyim dedim ya, önemli olan da bu değil mi, seni bi çıkartalım evine zütürelim evde uzun uzun anlatıcam, söz veriyordum. dedim.
verdiğim sözleri her zaman tuttuğumu çok iyi bilen ablam o anlık bi daha ısrar etmedi.
-sen iyi misin ablam? dedim.
-iyiyim ömer. dedi
eniştemle göz göze geldiğimizde ablamın yalan söylediğini anladım.
ablam hiç de iyi değildi.