*
ali bininin telefonu çaldı.
-efendim abla. dedi ali
yancı binler durdular.
sonra
-nerdesin şu an? dedi heyecanla.
bi kaç sn sonra da
-bekle beni orda, sakın çıkma, geliyoruz. dedi.
en az ali kadar ben de heyecanlanmıştım.
yüreğim hop etti.
ali cebinden çıkarttığı benim arabamın anahtarını fırlatarak, panikle kendi arabasına koştu, yancıları da "senle hesabımız bitmedi" diyen bakışlarıyla peşlerinden gittiler.
arabaya bindiler.
"allahım ne olur kötü bişey olmasın" diyerek ben de bindim arabaya.
çalıştırdım ve peşlerine takıldım.
resmen rolleri değişmiştik amk.
bu sefer onlar önde ben arkadaydım.
tek bi fark vardı.
zütüne yapışmaktan ziyade ufukta görüyordum onları.
ara da git gide açılıyordu.
ana yola indikten sonra iyice kaybettim.
ama en son döndüğü yoldan yola çıkarak bizim mahalleye, "sakın çıkma" dediğine göre de Eylül'ün evine doğru gidiyorlar diye düşündüm.
doğru mahalleye gidiyordum.
yol boyunca dua ettim lan beyler.
tek söylediğim söz "allahım nolur eylül'e bi şey olmasın" oldu.
mahalleye gelmiştim.
direk durağın sokağına kırdım arabayı.
köşe başında duruyordu bmw.
4 bin de arabada oturuyor ama şöför koltuğu boş görünüyordu.
ali piyasada yoktu.
arabayı neredeyse yolun ortasına bırakıp eylül'ün binasına doğru fırladım.
şansıma binanın kapısı açıktı.
içeri daldım.
ali'yi ilk ve son defa bu kadar çaresiz görüyordum...