*
inen 4 binin de ağzı yüzü yamulmuştu.
hiç biri benden fena değildi ama 4'ünü toplasan 2 ölü ederdi.
dudağı patlayan mı dersin, burnu kırılan mı dersin, gözü patlıcan gibi mosmor olanı mı dersin.
kim yaptıysa resmen çok sanatsal çalışmıştı.
öyle çok gülesim geldi ki onları öyle görünce, tutamadım kendimi "puahahhahah" diye bastım kahkahayı beyler.
gıcıklamak için yapmamıştım,
gerçekten çok içimden gelmişti, tutamamıştım.
ali hafifçe öne doğru eğilerek
-bence daha fazla sinirlendirme onları, zira yeterince dolular. dedi
bunlar bu halde bırak beni dövmeyi kendi başlarına işemeye bile gidemezlerdi,
ali'yi de bu halimle bile tek başıma paket edebilirdim zaten.
o yüzden Ali'nin uyarısını hiç dikkate almadan gülmem geçinceye kadar güldüm.
-sen bilirsin. dedi ali.
"ya kim bilecek yarrağam" demek istediysem de sustum.
yancıların hepsi öfkeyle bana bakıyordu.
-müsade varsa ben izlemek istiyorum. dedi Ali muhtemel dayağı kastederek.
-umarım beğenirsin kanka. dedi yancı binlerden biri ve önce o sonra da diğerleri arabaya yöneldiler.
-hayırdır ya nereye gidiyorsunuz. dedim arkalarından gülerek.
elime dalga geçmek için böyle bi fırsat geçmişken kaçırmak istememiştim.
ve işin garibi o an gerçekten çok eğleniyordum.
ta ki binlerden ikisinin elinde arabadan aldığı bezbol sopasını, diğerinin elindeki zinciri, bir diğerinin elindeki çivili sopayı görene kadar.
"beyler konuşarak halledebiriz" demeyi düşündüysem de bir an, sonra ses tellerimi boşuna yormak istemedim.
"olsun lan ömer, senin de hikayen buraya kadarmış be olum, napalım" diye teselli etmeye çalıştım kendimi.
"koşarak kaçsam yakalarlar mı lan acaba" diye de düşündüm bir an ama sonra koşabileceğimden emin olmadığım için ondan da vazgeçtim.
yapacak bir şey yoktu artık.
yancı binler üzerime doğru yürümeye başlamışlardı ki...