bu gün ilk kez gördüm seni karakuru. klozetin kenarında farkettim . ne kadar çirkin ve gereksiz göründün gözüme bilsen . kim bilir kimin eseriydin . koca bir boşluğun ortasında kendini kenetlemiş , ne kadar istikrarlı ve hırslı bakıyordun gözüme gözüme . üzgünüm , seni yok etmeye çalıştım defalarca . sifonu çekmemin ardından sudan cıkmış balık gibi o mağrur fakat bir o kadarda asil duruşun , fıskiyenin en tayzikli moduna bile yavrusunu koruyan dişi bir aslan misali karşı gelişin. hayattan bezdiriyordun beni başta . nasıl kaldın o köşede karakurutak ? seni neden kabul etmedi şehir hayatı ? yada belki , sen reddettin bir metropol kentinin kanalizasyonlarında dolaşmayı . tuvalete her girişimde o tutkulu tutunuşuna hayran kalıyorum karakuru . ne düşünüyorsun acaba ? yas tutuyor musun, her su girdabının ardından sonsuzluğa karışan arkadaşların için ? yoksa koca bir gibtiret mi çekiyorsun bütün olasılıklara . klozeti kucaklamış zifir kusarken üzerine üzerine , bazen o kadar çekici geliyorsun ki bana , dudaklarına yapışıp sabaha kadar öpmekten korkuyorum seni karakurutak . söz bir daha su dahi vurmayacağım oksitlenmiş bedenine .dilediğin kadar yaşa klozetimde . sanırım sen benim eserimsin kara kuru ? gözlerini benden almışsın çünkü .