gittim arkadşımın yanına. akşam saat 6 filandı. ne bu halin kızım ne oldu sana dedi. gözlerimden anlaşılıyordu zaten herşey. içeri girelim anlatırım dedim duş filan aldım onun kıyafetlerini giydim. bişeyler yedim ve anlattım buna herşeyi. resmen sinir küpüne döndü. bende çok sinirliydim ama masum gibi gibi oturup kalmıştım öyle.

büyük ihtimal pgibolojim bozulmuştu. normal düşünemiyordum. çünkü o puşt çektiği video ile bana herşeyi yapabilirdi. 2 gün geçmişti olayın üstünden. ben evde yalnızlığımda boğuluyordum. yalnız kalmakti tek istediğim. kız arkadaşlarımı bile aramıyordum. bu bi aşk acısı gibi değildi. bi ölüm üzüntüsü gibide değildi. nasıl anlatayım böyle kendi ölünüz için üzülüyomuş gibi olrsunuz ya hani. dışarı bakarsınız onca güzellik vardır ama sizi hiçbiri eğlendiremez, güldüremez, huzurlandıramaz.

1 hafta böyleydim. kulaklığımı takıp şarkı bile dinlemek gelmiyordu içimden. ailem endişelenmeye başlamıştı. onlar da haklı. resmen çökmüştüm. tek isteğim bir an önce istanbula gitmekti. kurtulmaktı buradan. puşttan kurtulmaktı tek istediğim.

derken bu şerefsiz aradı beni. nasılsın canım kendini nasıl hissediyosun gibisinden konuşuyordu. cevap vermiyordum ona. iğreniyordum. Yine ne için aradın? yine mi bana tecavüz edip videoya çekeceksin? hoşuna gider dimi huurçocuğu dedim buna. bu seferkinde yalnız olmayacağım canım dedi. nasıl ya ne demek istiyosun diyemeden kapadı telefonu. istanbula dönmeme 2 gün kalmıştı ve puşt yine aradı...