*
ama bu nasıl olurdu amk.
emre bizim kızın manitosu değil miydi..?
vay arkadaş, her şey yine taka sarıyordu.
daha 3 gün öncesine kadar bomboş olan kafam şimdi hiç bi tak almıyordu.
ee madem kardeşiydi öyle baş başa yemeğe çıkıp kavga etmeler,
evden çıkarken birbirlerine el sallamalar,
efendime söyliyim gelip kendi çapında hastane basmalar,
ardı arkası kesilmeyen aramalar.
ama sonra emrenin, Eylül'ün kardeşi olduğunu bilerek bunları tekrar düşününce aslında hepsinin de bir kardeşin, ablasına yapabileceği şeyler olduğunu düşündüm.
kafam durduk yere yine trilyon olmuştu.
kafamı hızlıca iki yana sallayıp bu düşüncelerden en azından babamla kardeşimi yolcu edene kadar arınmak istedim.
onlar gittikten sonra nasıl olsa bunları düşünmek için çok vakrim olacaktı.
aradan 20 dk kadar geçmişti ki babam evrak işlerini halledip yanımıza geldi.
çanta olarak bi tek selimin hem elde bavul gibi taşınan hem de sırta takılan modellerden (sırta takınca çok çirkin duruyordu) bir çanta vardı.
o çantayı da yanlarına alacaklardı.
babam önce selime sonra bana bakarak:
-aç mısınız. diye sordu.
ben "yok" manasında kafamı iki yana salladım ama selim
-vallahi ne yalan söyliyim ben acıktım. dedi
-o kadar dayak yedin hala doymadın. diye son derece gereksiz ve kötü bir espri yaptım.
normal bi zamanda olsaydı selim belki çeker giderdi bile yanımızdan ama kısa süre sonra gülerek karşılık verdi.
rahatlamıştım.
gider ayak selim'in kalbini kırmak istememiştim ama tutamamıştım işte kendimi.
ne yapsaydım.
uçağın kalkmasına 50 dk kadar vardı.
ben daha 50 dk var diye rahat davranıyordum.
babamsa gittiğimiz her yere koşar adım gidiyor bizi de arkasından sürüklüyordu.
ben ne bileyim vakti gelince gidecek binecekler, uçak da kalkacak diye düşünüyordum, daha önce uçak mı görmüştük amk.
ama önceden gitmek falan gerekiyormuş. sonradan öğrendim.