korkudan altıma sıçmıştım desem yeridir panpalar. o kadar korktum ki, bırak gece işemeye gitmeyi seslenip annemi bile çağıramayacak kadar korkmuştum. yorganın altına girip başka başka şeyler düşünüp uyumaya çalışıyordum fakat aklımdan bir türlü çıkmıyordu dıbına kodumun rüyası. derken uyuyakalmışım.
neyse ertesi sabah uyandım. yerimden kalkmaya mecalim yok, kolumu bile kıpırdatamıyorum ama şu etrafta dolaşan karabasan muhabbetleri gibi değil panpalar, sanki biri beni ölümüne dövmüş gibi o derece yorgunum yani. okula gitmek istemedim ama annem yatarken bir şeyin yoktu numara yapma gibisinden azarlayıp zorla okula yolladı beni. napalım gittik amk okuluna. bizim binlere bahsettim rüyadan falan. kesin yatağa işemişsindir diye dalga geçti huur çocukları. ama gün içerisinde bi gariplik vardı, o rüyamda izleyen gözler sanki beni gün içerisinde de izliyormuş gibi bir hisse kapılıyordum sürekli. sonra saçmalama amk rüyanın etkisindesin diye geçiştiriyordum.