hayat bana güzeldi anlayacağınız, her ergene olduğu gibi. ta ki 17. yaş günüm gelene kadar. annemin kendi yaptığı pastanın üzerindeki mumları üfleyip, o gece yastığa başımı koyduğumda artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı benim için.
gecenin bir yarısı kan ter içinde uyandım, çok garip bir rüya görmüştüm dün gibi aklımda hala unutamam. kırmızı loş ışıklı bir odanın içindeyim her taraftan gözler beni izliyor ama o gözler aslında görünmüyorlar hani olur ya biri size bakıyordur panpalar yada öyle hissedersin, dönüp baktığında aslında sana bakmıyordur. heh, işte tam onun gibi onlarca belki yüzlerce göz o kırmızı loş ışıklı odada beni izliyordu adeta.