Adam bunu mecburiyetten yapmadıklarını söyledi ve ben tabikide inanmadım ve yüzüne sinir dolu baktım. Ve arkadaşlar belirtiyim ben gayet iyi giyinirdim. Bunun sebebi ailemdi yemezler içmezler hep bana çalışırlardı sağolsunlar beni severlerdi ve okumamı isterlerdi benden elimden geldiğince çabalardım. Neyse bunlar beni böyle giyinmiş görünce zengin biri sandılar herhalde dedim kendi kendime sonra dedim siz beni kaçırdınız ama benim ailem varlıklı bir aile değil aksine babam bu fabrikada çalışıyor ve akşama gelecek dedim. Adamlar gülerek akşama kadar işimiz biter dedi. Bi tırsmadım değil. Sonra bay at hırsızı yanıma çömeldi ve sorular sormaya başladı. Nerelisin kaç yaşındasın falan dedim tekirdağlıyım 14 yaşındayım falan derken memleket neresi dedi suradına bakarak "ananın amı" diyesim geldi ama diyemedim. Memleketimin adını vermek istemiyorum adama söyledim. Adamlar benimle yakından ilgileniyorlardı ve ben bunu iyi birşey sanıyordum. Ta ki içeri gelen herifi görene kadar. Adam eline bi bavul tarzı çantayla geldi. Ve çocuk bu mu ? diye sordu. içimden " ananı gibsin o cocuk " dedim . Ellerim titremeye başladı ve adam bavulu açtı. içinden envai çeşit kesici delici alet çıktı. içimden " artık kurtuluş yok yolun sonu" dedim. Onlara bunları ne yapacaksınız ? bana ne yapacaksınız? diye sordum. Sen birşey hissetmeyeceksin merak etme dediler. Ve dediğim gibi ellerim bağlı değildi. Basketboldan ve o anki iman gücünden olsa gerek ölümüne kapıya doğru koştum. Kapı yarı kapalı çıkamadım ve sadece bağırdım Muharrem ! Muharrem abi !! Hiç ses yoktu. Duymamıştı kelini gibtiğim. Dışarı çıkmaya çalıştım ama çıkamadım. Herifler tuttular beni ve bu sefer bağlama girişiminde bulunacaklarını tahmin ettim.