Çocuk resmen elimizde kalmıştı bağırıp çağırıyordu kendi mahallemizdi etraftan tanıdıklar bağırtıyı felan duymuş olmalılarki geldiler çocuk habire küfür ediyordu küfür ettikce sinirleniyordum 1-2 tane patlattım ağzına dudağı felan patlamıştı hastaneye zütürüceklerdi istemedi bi taksiye bindirip gönderdik bacağında fazla kan yoktu ya saplayamamıştım yada korkudan fazla bastırmamıştım o anı hatırlamıyorum 1-2 saat sonra sena aradı beni ağzına geleni saydı artık farkındaydım kaybettiğimin ama bunu yapmam gerekiyordu beni dinlememişti herşeyin bir bedeli olduğunun farkına varmasını istiyordum ve başarmıştım aslında kendimi o kadarda kötü hissetmiyordum olması gerekeni yapmıştım aradan bir süre geçtikten sonra çocuk benimle msn yoluyla iletişim kurdu ve bunun yanıma kalmayacağını söyledi bende tekrar aynı yere gelmesini tek geleceğimi söyledim. Küfürler etmeye başladı geleceğini söyledi çıktım beklerken bi kalabalığın geldiğini farkettim tektim gerçektende sözümde durmuştum ama o kahpelik yapmıştı gerçi fazlada umrumda değildi çünkü kendi mahallemdi bağırdığımda ondan daha fazla kalabalığı toplayabileceğimden emindim ama o kadar zamanım varmıydı? Direk konuşmadan vurmaya başladılar huur çocukları bağırıyordum ama sesim çıkmıyordu sanki 5 dk kadar sonra bizim çocukların geldiğini gördüm ortalık bir anda 56 oldu kim kime dum duma bunları iyi bi dövmüştük zafer benimdi dayak yemişde olsam ben kazamıştım 2. zaferimdi ama sena beni mahvediyordu. Benimde ağzım yüzüm kan içindeydi kavga bitti hepsi bir yana kaçıştı. 2 Hafta sonra sena bana yazdı nasılsın? Diye bu seni ilgilendirmez diyerek tersledim - Okulun oraya geliyorum dedi ve çıktı msn'den. Gitsemmi gitmesemmi derken gitmeye karar verdim yüzümde felan hala morluklar vardı okula yaklaştığımda orda her zamanki yerimizde oturmuş beni bekliyordu - Geldiim birşeymi oldu ? + Ne oldu sana -Erkek arkadaşının 2. mağlubiyetinin eserleri dedim bir anda sarıldı ama ilk defa böyle sarılmıştı o yumuşacık elleriyle yüzüme dokunmaya başladı gözleri doldu dayanamayıp sarılarak ağlamaya başladık o kadar özlemiştimki onu saçlarını kokusunu bana bakışını bi müddet sarıldıktan sonra herşeyin değişeceğini söyleyerek ayrıldı yanımdan

Eve doğru yürümeye başladım ama aklımda iğrenç sorular vardı ya çocuğada sarıldıysa onada aşkım dediyse öptüyse? bunları düşündükçe soğuyordum sanki senadan.Ama zamanla bu sorular artık kafama takılmıyor tekrar mutluluğumun güzel günlerini yaşamayı planlıyordum aslında bakarsanız olaylar burda tamamen değişiyor.11 Yıllık arkadaşımlada barışmıştık eskisi gibi değildi ama görüşüyorduk bir gün 2 şer tane bira alıp dertleşmeye başladık herşeyi başından anlattım.. Ne olursa olsun yanımda olacağını (içimden artık yalnız değilim diye geçiriyordum) ama farkında olmadan kendimi bitireceğim günlere doğru gidiyordum 3 Senemizi doldurmuştuk kavgalar felan olsada mutluyduk çünkü en fazla 1 saat küs kalabiliyorduk oda küs kalmak sayılırsa tabi. Bu arada liseyi bırakıp çalışmaya başlamıştım herşey istediğimden daha güzel gidiyordu. Aslında bu durum beni ürkütüyordu ben hayatım boyunca bu kadar mutlu olacağımı düşünmemiştim korkutuyordu bu durum beni içten içe kendimi yesemde yansıtmıyordum senaya.Ve bir gün korktuğum şey başıma geldi çok kötü bi kavga edip bir daha asla konuşmayacağımızı söylemişti. Bitmiştim artık herşeyin sonu buydu diyorum. Keşke bu kadarla kalsaydı
Dinleyenler varsa devam edicem beyler