inci itiraf

bir tane kızla tanışmıştım daha doğrusu hastanede karşılaşmıştık. kendini yüksek bir binadan aşağı bırakmış. günü sürekli ağlayarak bağırarak acı içinde annesinden özür dileyerek geçiyor. hem hayatta kalmanın verdiği ağırlık hem de annesine yaptığı şeyin farkındalığı kızı daha çok bitiriyordu. sürekli ameliyata alıyorlar. vücudumda diyor kırılmadık kemik kalmamış.
kız ülke standartlarına göre gayet alımlı. o sorular var ya aklımı yedi bitirdi. o anlatırken onarlca şeyi sormak istedim ama soramadım. neden yaptığını değil tabi. tüm o olanlar esnasında bilincin yerinde miydi. çatıdan aşağı kaç defa baktı acaba. kaç kere ayağını boşluğa uzattığında kendini geri attı. vücudu yere çarptığında bilinci açık mıydı tüm o acıyı hissetmek nasıl bir duyguydu. soramadım amk ne bunları ne aklımdaki diğer şeyleri soramadım. kız çok güzeldi lan. o bile intihar edebildiyse ben bu halimle niye tereddüt ediyorum ki.
uzun zaman farklı bir şeyler yapmamakl da farklı insanlar görmemek insanda her gün aynı günü yaşıyor hissi uyandırıyor. ergenler bilmez öyle bir tane film vardı zamanında. adam sürekli aynı günü yaşıyordu. akıl sağlığı çok önemli zaar.

insanlar kendilerine ne kadar dönerlerse o kada iyi galiba. düşününce en ufak bir beklentinin insanda yarattığı acı ve belirsizlik hissine hiçbir şey değmez bu hayatta. hiçbir şeye sahip değilken ve olamayacakken kendini bırakmak koyvermek en güzel seçenek gibi duruyor. iç huzuru sağladığına dair garantisi yok.
bir an önce kardeşimin başına gelen bana da gelsin. 20 senedir yerinde olmak istediğim tek insan...