hastaneyi bıraktığım gün şüphe içerisindeydim, iyileşmek konusuna dair artık en ufak düşünce yoktu kafamda yine kendimi içten içe yiyordum, etrafıma göstermemeye çalışıyordum, hala da öyleyim, bir yardım eline ihtiyacım vardı ama o eli bana kimse uzatmadı ya da ben uzatmalarını istememişimdir bilmiyorum, biri banas ısrarla yardım etse diye bekledim hep, ben çaba göstermiyeyim ama insanlar benimle ilgilensin diye düşünüyordum..

Evet ilgi asıl başrol oyuncumuz ilgi bence ilgi isterdim biraz, aile anne baba sevgisi dışında bir ilgi, arkadaş çevremin ilgisi olabilir, ya da iş yerimde bir ilgi olabilir ama bu ilgi bende hiç bir zaman olmadı, insanlar benim bir yerlerde olmamı istemediler, istemesinler ben onlar için yaşamıyorum zaten, benim tek bir davam var iYiLEŞMEK, eğer iyileşirsem yani bende her insan gibi mutlu hissedersem, hep mutlu yaşarsam ne para ne pul isterim zaten yok ama bu sefer hiç istemem, mutluluğumu bir şeylerin bozmasını istemiyorum özellikle bu sebebi olmayan lanet hissin..

ha öldük ha öleceğiz derken, yaşlanıyoruz iyice, belki ben mutlu bir insan olamadım ama hep bir şeyler bekledim, mesela iki sokak ötede ki adamdan bir selam, anlamsızdı düşüncelerim, kafam o kadar karışıktı ki artık düşünemiyordum, yolda ki yürüyüşümü bile beğenmiyordum mesela, diğer insanlardan farklı yürüdüğümü düşünüyordum..

tekrardan hatırlatmadan edemeyeceğim, kesinlikle ama kesinlikle doktor tavsiyesi alın ama doktor'un verdiği ilaçları kullanmamakta ısrarcı olun, kanınızın donmaması için kötü yerleri anlatmak istemiyorum, dinlediğiniz için teşekkürler panpalar.