Küçük şeylerle mutlu olan insanlara hep hayran kalmışımdır. Sakat ayağıyla yürümeye çalışırken espriler yapan adamı, ailesini kaybettiğinde hiçbirşey olmamış gibi yaşayanları kendime zıt tipler olarak görürüm.Ben en ufak bir zorlukta beynimin bir köşesinde sessizce bekleyen intihar kavrdıbına hayat vereceğimi düşünürken bu adamlara şaşırmamam nasıl mümkün olabilir ki