inci itiraf

hayatımda benden bir şey bekleyen tek kimse beni doğuran kişiydi. şimdiyse her ne kadar belli etmemeye çalışsa da benden yana olan ümitlerini yitirmiş gibi. üzülsem de yapabilecek bir şeyim yok. nefes almamın yegane sebebi o şuan.
evden çıkmıyorum 1 sene filan oldu belki daha fazla belki daha az hatırlamıyorum. soruyor bana ıslak gözlerle sen neden böyle oldun oğlum diye. en sonda söyleyeceğimi en başta söylemek isteyip üzülür diye yapamamak...
hiçbir zaman işler yoluna girmeyecek. ömrümün sonuna kadar böyle gidecek her şey. keşke değiştirebilseydim. insan her ne kadar kabullense de hiçbir zaman sevilmeyecek olması canını acıtıyor. hiçbir zaman bir şeyler başaramayacağını bilmek insanın ciğerlerini yakıyor. öylesine dünyaya gelmiş yaşarken olup olmadığı farkına varılmayan bir insanın ölümü trajik değil bizzat o insan için sevinilecek bir şeydir. hüzün benim başlangıcım can yoldaşım en yakın arkadaşım sevgilim sonum...
umarım bir daha buraya gelmem. umarım son gelir.

https://www.youtube.com/watch?v=Kjo5pj2PnWk