yıl 2010 falan çok tartışırdık rahmetli ile benım yaşım 17 tam ergenlik sonları artık bi gün ben maç özetlerini izliyorum bu geldı pat diye kanalı degıştırdı çarkıfelek vardı mehmet ali erbil'e çok gülerdi bastı oraya ben içten içe etmedıgım küfür kalmamıştı o programı ızlerken attıgı kahkahalar hala kulağımda çınlar hep kendı kendıme bu adam geberıp gıtse hiç aramam lan yoklugunu benle hıc ılgılenmıyor hıc sohbetımız bıle yok onla her gun çalışır haftalıgını eve getırır ıcınden 60 tl alırdı bütün eğlencesı 1.35 kuruşluk 6 lı ganyanıydı kımseye karışmaz etmez kendi halinde bi insandı bı gece bı telefon geldi amcam arıyodu saat gece 1 suları babana araba çarpmış hastanedeyız durumu ağır dıye ınanın beyler hıc bır şey hıssetmedım uyuştu her yanım amcam ağlıyodu telefonda ılk defa bu kadar yorgundu sesi hemen hastaneye gittik meğer yolda gıderken vefat etmış o haberı alınca dunya sanki durdu içimi değişik bi hüzün kapladı sanki hayat bızım aile için bitti 06 nisan 2011 gecesıydı yanı tam 4 sene önce aradan 4 sene geçti tam hala içimde dert kaldı her gece vıcdan azabıyla yaşıyorum televızyonda aile progrdıbına denk gelınce hemen degıştırıyorum başkasını babasıyla gorunce bı içim doluyor ulan kaç gece ağladım be ben babasızlığa hoş sağkende hıc destek olmazdı ama varlıgı yeter dıye bırşey vardır ya işte öyleydi buraya yazdım belki kiminiz okuycaksınız geçiceksiniz kiminiz ders cıkarcaksınız herşey geç olmadan gıdın babanızla konuşun yoksa kara toprakla konuşursunuz ağır gelir size hepinize sevgiler okuyan panpalar çok sağolun derdime ortak olduğunuz için