o kadar ani ve o kadar hızlı yaşandı ki herşey, belki şokta bile olabilirim. bilmiyorum. okulda otururken bi anda herkesin sesi boğuklaşmaya başladı, kimseyi duymamaya, belki de duymak istememeye başladım. gayet de mutluydum o an için bu durumdan ta ki densizin biri dusenpenguen2 diye seslenene kadar, döndüm bana seslenene tiksinerek baktım, tekrar önüme bakmaya devam ettim ama bozulmuştu bir kere o büyülü an. herşey artık beynimin içindeydi. koridorun ötesinde konuşan, gülen insan, o kadar uzakta değildi de beynimin içindelerdi sanki