2 ay falan önce otobüs duragında bekliyordum. Yanımda bir kapalı bayan oturuyor ama yabancı belli yani giyinişinden araplar gibi giyinmiş. ingilizce bişeyler diyor bana bende anlayabildiğim kadar konuşuyorum. Ümraniye'ye gidecekmiş onu anladım ve işim de var. O an bi düşündüm dedim yazıktır hırlısı var hırsızı var kadını aldım minibüse bindirdim yanına oturmadım çekinir diye ayaktayım. Telefon etmek istedi telefonumda kontor yok tabi ben yok diyemedim utandıgımdan. Minibuse sordum ablanın ıhtıyacı var kaybolur yoksa falan 1 Allahın kulu da takmadı benı aq mınıbusunde. Neyse aldım ablayı mınıbus parasını falan da verdım gülümsedi bana hep tesekkur ediyordu bana. Guler yuzlu bı ablaydı valla ıyı bırı sanmasam goturmezdım acık konusayım. Neyse baya yol oldu cekmekoyun ucundan umranıyeye geldık. Ablayı ıstedıgı yere kadar esnaftan telefon bıle alarak zar zor zütürdüm ve beyler bişey dicem bana dediği son bi laf vardı. Her şeyi hallettik geldi istediği yere bana bi baktı sanki 40 yıllık ahbabıyım. Allah razı olsun dedi arapça. Arapçam da var biraz bende ona senden de razı olsun Allaha emanet ol falan dedim ve gülümsedim ama o kadının gülümsemesi sanki iyi insanlar hala var der gibiydi. Ben ne olursa olsun o tanımadıgım ama yardım ettıgım ablayı unutmayacagım.