yalnızlık

bazen iyi bazen de insanı buhrana sürükleyen, boşluk. kafan karışıkken tek başına olmayı tercih edersin. bazen de biri olsa da, benimle ilgilense, konuşsa diye can atarsın. 
basit duygusallıkların dışında en önemlisi, ailen olmadığı ya da ailenden birini kaybettiğindeki sadelik hissidir. çünkü her duygusallık atlatılır; sevgilin yoksa, yarın olacaktır, arkadaşının bugün işi var ise yarın seninle vakit geçirebilir. ama ailenin yokluğundan oluşan yalnızlık hissini ne yapsan geçiremezsin. hele de can damarın saydığın, ona tutunduğun, en çok güvendiğin anne ya da baban ölmüşse, değme o acıyan yerine hiç. işte tamamen yalnız kalmışsındır. hayatın içinde tek başına, tek siper olmak zorunda bırakılmışsındır. sonraki ay ve senelerinde, onunla yaptığın şeyleri anar durursun. en ufak bir boşluğundan yakalar seni, çırılçıplak dünya'nın ortasında. çünkü yaşayarak görmüşsündür, her yalnızlığı bir diğeri ile örtebileceğini, her ağlayışının birinin gülümsemesiyle değişebileceğini. bir anne baba yokluğuyla baş etmek zordur. bir o zaman, örtülmez üzeri başka duygularla, kişilerle.