inci itiraf

Hayatta hiçkimseye güvenemiyorum. Hiç kimseye. Gerçekten aşık olduğum ve bir süre çıktığım kıza karşı bile güvenim oldukça azdı. 5-10 senelik arkadaşlarıma bile güvenim yok. Sadece aileme güveniyorum o da %40 falan. Berbat bir durum

Ayrıca küçük yaşlarda yalnızca benim bildiğim büyük bi pgibolojik hastalık geçirdim. Araştırdım senelerce tam şizofreni değil ama şizofreniye yakın bir hastalık okuduğum kadarıyla. Henüz 11-12 yaşlarındaydım

Yıllar geçti müslümanlık ceketini astım kapıya çıktım dışarı. Yağmurlu havada yürüdüm yalnız başıma. Şemsiye için dua edebileceğim bir tanrı yoktu artık. Başım sıkıştığında "nolur allahım" diyemiyordum artık.

Olgunlaştık.. büyüdüm hayatın kucağında. Ve şunu gerçekten anladım ki "Hayattaki hedefiniz, amacınız, varmak istediğiniz yer her nereyse oraya gitmek sizin elinizde. Kimse sizi sırtına alıp oraya zütürmüyor. Arkandan ittirenler cesaret verenler oluyor velakin adım atmak yine size kalıyor."

Hayattan bütün herkesten bıktığım nefret ettiğim zamanlar oldu. "Elimde sihirli bi değnek olsa kafanızda kırıcam." Der no 1. Aslında mükemmel bir söz. Anlayanlar için diyorum, ben o dereceye gelmiştim.

Dışarıdan aşırı umursamaz gibi görünsem de içimde kopan fırtınaları bi ben bilirim. Huzur denen şey 2-3 sene yanıma bile uğramadı. Şimdilerde huzurluyum çok şükür(şükür ha ateyiz?)

Ve şunuda itiraf etmeliyim ki bir aile ortamında çok çekingen oluyorum. Bir arkadaşımın evine gittiğimde annesi babası ve kardeşi aynı odada sohbet ederken kasım kasım kasılıyorum. Sanırım sebebi anne ve babamın yıllardır ayrı olması ve o ortamdan soyutlanmam.

Bir insanını en çok üzen şey annesinin ağlamasını görmektir derler. Ben annemi öyle berbat hallerde gördüm ki sözlük inanın yüreğim parçalandı bir çok kez.

Şöyle bir yapım var gerçekten isteyince azimi ve hırsı arkasına alıp yapan. Ama velakin genel olarak hiçbir şeyin yapmaya değer olduğunu düşünmüyorum. Bu yüzden sorumluluk almaktan uzak duruyorum.

Ve sözlük bir gün gelir eskisi gibi gülemediğinizi anlarsınız. Eskiden saf kahkahalar patlatırken artık suratınız daha depresif bir hal alır. Gülmeniz bile kısa sürer. O da gerçekten zor bir durum

Şuanki düşüncem şu: hayatta sürekli kendinizi geliştirin. Çalışın çabalayın ve en önemlisi okuyun. Yarınlarınız keşkeyle geçmesin, refaha kavuşun. Ufkunuzu genişletin yeni şeyler öğrenin yeni insanlar tanıyın ve kıymet bilin. Dün kahkahalar attığın birisinin yarın ölüm haberini alabilirsin. Bu yüzden biraz rahatlayın ve gerçeklere bağlı olarak yaşayın abilerim kardeşlerim

Not: bunlar şuanki düşüncelerim. 5 sene sonra bambaşka fikirlere sahip olurum belki de. Gerçi o günleri görebilecek miyiz malum. Aklıma geldikçe bir kaç şey daha editlerim okunacağını pek düşünmesemde. Neyse iyi geceler herkese