bi ara lise çağlarımda odada beni uzun süre deli eden sineği yakalamayı başarmıştım. ama yok.. ölümü öyle hemen kolayca olmamalıydı. acı çekmeliydi. su dolu pet şişenin içine attım. şişeyi yavaşça bir aşağı bir yukarı çeviriyordum. ne tarafa çevirirsem çevireyim sinek yukarı yükseliyodu. (ciğerindeki havadan dolayı galiba) bi 5-10 dakka oynadım sinekle. sonra kapı sesi geldi. hemen şişenin ağzını açarak hafif hafif döktüm suyu. sineğin cansız bedeni düştü gitti camdan aşağı. pet şişeyi de dolaba koydum belli olmasın diye. (ne alakaysa amk) bi süre sonra abim dolabın kapağını açtı. o suyu kafaya dikti lıkır lıkır içti. "dur, yapma" diyemedim.

bu da böyle bi anımdır.