Akşam yine aynı saatlerde aradım. Açmadı! Tekrar aradım. Tekrar tekrar ve tekrar.. ilk defa ısrarcıydım ilk defa itici olduğumu hissediyordum, hoş! zaten hangi bir zaman çekici olabilmiştim ki?

Bir kaç defa aramadan sonra açabildi telefonu. Dün geceki konu diyordum, cümlemi kesip geçiştiriyordu. Olmayacak mıydı? Hiç mi umut yoktu? Asla cevap vermeyecek miydi?

Diğer yandan yine evlerine gitmeye başladım. Utanıyordum. Dostumun arkasından iş çeviriyordum. Bu yanlıştı. Son bir kaç ay içerisinde yaşadıklarımdan hangisi doğruydu ki?

Her akşam evlerindeydim. Bana bakışları değişmişti. Bazen acıyarak, bazen üzülerek, en kötüsü de 'nispet olsun' dercesine gözlerinin içi gülerek bakıyordu. Neden? Bunu neden yapıyordu? Evet mi diyecekti? Bir erkeğin onun için parçalanması hoşuna mı gidiyordu? Egolarını mı okşuyordum onun? - Sanmıyorum. O mükemmel bir kadındı. Çok iyiydi. Kusursuzdu. Belki de o güne kadar çokça duyduğum bir özlü sözün gerçekliğini yansıtıyordu bu hislerim.

AŞK ADAMI KÖR EDER..

...