Artık net kararlar almam gerekiyordu.. Gitmemeliydim dostuma. En azından kafamdaki sorulardan kurtulana kadar.. Yada en azından bu sorulara cevap bulana kadar..

Elimi ayağımı kestim.. Anormal şekilde değişmişti hayatım, ölüyor gibiydim, özlüyor gibiydim.. Ama dostumu değil Neslihan'ı..!

Ne oluyordu ulan bana?
Ne yapıyordum ben?
Kendime nasıl engel olabilirdim?
ilk defa aşık olacaksam neden bu kadar yanlış bir kadına aşık oluyordum?

Sorularım sürekli artıyordu.. Tek bir soruya cevap bulamadan onlarca yeni soru ekliyordum kendime..

Vazgeçmeliydim. Ama nasıl?

işte tüm soruların çözümünü tek bir soruya bağlayabilmiştim artık. Nasıl vazgeçebilirdim? Nasıl? Nasıl Nasıl?

Belki de cevap aradığım en zor soruydu bu..

Kimseye anlatamıyordum derdimi. Dostumla arama ilk defa bir sır girmişti. Kalkıp da 'Ablanı seviyorum ulan' cümlesini nasıl söylersin bir adama_ Kaldı ki bahsettiğin adam senin her şeyin.. Camla avuçlarımızı kesmişiz biz kan kardeşi olmuşuz.