dıbına koyayım potansiyelimin farkındayım ama bunu kullanmaya enerjim yok üstüne üstlük sorumluluklarımı yerine getirecekken kendmi bitkin ve üşengeç hissediyorum. sanki hayatı ailemi mutlu edecekmişcesine yaşıyorum tek çünkü üzerimde emekleri çok. ha mutlu olmalarını ister miyim eyvallah ama bunca çabam emeklerinin boşa gittiğini görüp üzülmesinler diye. kafam beynim amcık gibi gün geçtikçe yaşama hevesimi kaybediyor karı kıza ilgimi azaltıyor daha az bin oluyorum. para yemeyi kesiyorum napıyorum amk bilmiyorum ama stres ve sigarayı arttırıyorum . uykudan bir haber zaten aq. kaybetmişimde teselli edecek halimden anlayacak arıyorum işin aslı. o kadar asosyalken ve aileme yalan söylerken bir kurtarıcı beklemekte çok saçma ama olsun zütümü kaldıramam o gelsin