popülerlik için değil, başarı için zaruri bir şey. asistanlık yapıyorum doktoraya başvuracağım. insan ilişkileri çok önemli.'sağlıklı' görünmen gerekiyor kısacası. kendine güvenli bilmemne. günlük performansın da akademik kariyerin bir parçası aslında. çoğu insan bu ayrıntıyı es geçer ama uun vadede duracell kullanmayan ayıcık gibi tak diye tıkanırlar.ben bu neşe fışkıran görüntümle başarıdan başarıya koşarken eve gidip cenin pozisyonunda titriyordum. panikten ölmemek güne bir avuç hapla başladığımı dışarıdan bakan biri asla farketmezdi. geceleri aynı makalelerde yazdığım 'işçi sınıfına bile dahil omayan' evsizler gibi, en yakınımda bulabildiğim tek uyuşturucu olan tinerle kafa yapıp rüyadan rüyaya koştuğumu kimse bilmezdi. doğayı da denedim. sevmedik birbirimizi.o beni alerji yapıp boğmaya çalıştı, ben ondan nefret ederek negatif enerjimi yaydım üstüne. italyanca öğrendim ben de biraz onun yerine. birazcık latince bile öğrendim. gidip kendime bir gitar aldım. olmadı olduramadım. resimler çizdim kilden maskeler yaptım. sonra boş geldi hepsini buruşturup attım. insanlardan uzak kalmayı da denedim. yalnızlık hoş bir duygu değildi. içimdeki uçurumun dibinde ne olduğuna bakmak isterken az daha düşüp ölüyordum oradan. korkutucuydu.umarım senin de gülüşlerin içten olur sevgili dostum.zor bir şey bu umarım olur