Öncelikle şu şiiri yazmak istiyorum, yazarını falan bilmem;
Her yolculuk bir hüzündür
Her yolculuk bir ayrılık.
Kendimi bulduğum yollar,
Her metresine bir hüzün değmiş,
Her metresine bir acı bulaşmış...

Öyledir yolculuklar. Üzücüdür, vedaların, ayrılıkların, iki kişinin bir süre ayrı kalmasının sevinçli, neşeli olacağını pek düşünmüyorum. Kim sevinir ki? Bazı istisnaları saymazsak. Otobüs terminalleri. On binlerce insanın yüreğini taşır içinde. On binlerce ayrılığın hüznünü. Hakkını vermek lazım, otobüs terminali olmak zordur. Her yolcunun hüznü vardır, alıştığı birileri, çok sevdikleri, akrabaları veya sevgilileri.

Bu yazıyı yazmamdaki sebep de bu aslında. Sevgililer. Hayatta bazı güzellikler vardır ama bu güzellikler bazen sizden alınır. Bu güzelliği otobüs terminalindeki bir otobüs alır bazen. Hayatta en sevdiğiniz şeyi alıp zütürür sizden. Çok uzaklara. Kendimden örnek vereyim; 380 KM uzağa. Uzaktan ilişkiler vardır ya. işte otobüs terminalleri onlar için daha bi anlamlıdır işte. Güzel geçirilen saatler, şanslıysanız günler vardır. Evet uzaktan bir sevgi için gün olarak birlikte olmak bir şanstır. Saatler yetmez. Öpmeler, sarılmalar. Yetmez. Saçlarının kokusunu koklamak, saçlarını, alnını, yanaklarını, dudaklarını saatlerce öpmek yetmez. Hep özlerler, özlerim.

Okumayan varsa da yazıp içimi dökücem.