derdimi sadece size anlatabileceğimi düşünüyorum biliyorum siz de beni dinlemeyeceksiniz ama ben yine de içimi dökeceğim ailem bile beni dışlarken sizlerin beni anlamanızı da beklemiyorum açıkcası isterseniz biraz kendimden bahsedeyim 20 yaşındayım ne bir sevgilim ne de bir dostum var asosyal yalnız bir insanım yıllardır üniversiteye hazırlanıyorum ama hiçbir umut yok neden yalnız olduğuma şöyle bir dönüp bakıyorum da acaba çok mu kötü bir insanım? hayır aksine insan canlısıyım, fakir miyim? evet hem de çok, tipsiz miyim? sayılır, ama bunlar bir insanın yalnız ve mutsuz olması için yeterli şeyler değil yaşıtlarım karı kız peşinden koşarken ben bir engelli gibi onları camdan izlemekle yetiniyorum ağır sosyal fobim var insanlarla iletişim kuramıyorum her sabah uyandığımda yaşadığım için şükretmek yerine lanet ediyorum her günüm mutsuz her günüm huzursuz sıkıldım artık bu kısır döngüden bir şeyler yapmam gerekiyor farkındayım ama elimden hiç bir şey gelmiyor derdimi anlayacak kimsem yok yavaş yavaş ölüyorum sessiz sessiz içten içe ağlıyorum duygularımı kaybettim hissizleştim kimseye karşı bir şey hissetmiyorum bu kahrolası dünya da yaşamaktan bıktım artık nefes almak istiyorum haykırmak istiyorum ben de yaşıtlarım gibi karı kız peşinde koşmak istiyorum bir dostum arkadaşım olsun istiyorum ama yok işte yok bunlara artık bir dur demek istiyorum ama artık gücüm ve takatim kalmadı yaşama duygumu kaybettim dünyadan soyutladım kendimi adım adım bataklığa sürükleniyorum batıyorum sürekli kurtulmaya çalışıyorum o bataklıktan ama yapamıyorum daha da batıyorum neyse sizleri de kendi derdimle rahatsız etmek istemiyorum kendinize iyi bakın mutlu olun...