üniversite öğrencisiyim fakat bu zamana kadar ne bir kız arkadaşım oldu, ne de arkadaş grubum oldu.

geldim üniversiteye 23 yaşında adamım şimdi ama bilmiyorum, şimdiye kadar verdiğim pgibolojik savaştan mağlup ayrılacağım sanırım

kafaya takma dedim hep kendi kendime lan, kötü biri değilim sonuçta. ne bileyim cahil veya çirkin de değilim, hakkaten bir defom yok yani. buna rağmen takmadım hep ayakta durmaya çalıştım ulan düşünsenize benden başka herkes beni anormal görüyor bu yaşa kadar sevgilisi olmayan adamı sorunlu ve itici görüyorlar bunun yarattığı baskıyı az kişi anlayabilir burdakiler asosyalim diye geçinmesin bakın tırnak içinde "ne kız arkadaşım ne de ortamım oldu" diyorum yani ölümüne yalnız bir insanım

ne telefonum çaldı, ne biri mesaj attı aradı sordu. işi düşen arar, ben de işi düşünce arayanı kendi işim düşünce ararım, kimden ne muamele görüyorsam ona o muameleyi yaparım. içimden geldiği gibi davranırım, içimden geleni söylerim. doğru bildiğim neyse onu savunurum herkesi karşıma alma pahasına. bilmiyorum nerde yanlış yaptım ama birden fazla defa analiz ettim kendimi ve şunu biliyorum ki yanlış bir şey yapmadım ben, sorunlu değilim. toplumda kabul görmedim bak bunu kabul ediyorum, fakat keşke nedenini bilsem

yine de içimde küçük bir umut var, mesleğimi elime alıp gelir sahibi olduktan sonra kendimi normal hissedebileceğim, sorunlu olmadığımı kendime her gün telkin etmek zorunda olmayacağım bir yere (belki başka bir ülkeye) gitmeyi düşünüyorum

sadece yazmak istedim, çünkü inanın anlatacak hiç ama hiç kimsem yok.