devam-

bir hafta sonra okula gitmek için yola koyuldum.
otobüs bekliyorum durakta oturarak.
önümden bu kız geçti.
kulaklıkla müzik dinliyor. kendi aleminde.
içimden bir şey yapmak gelmedi.
bayağı bir ezik hissediyordum ona karşı kendimi.
biraz ilerledi. durdu çevresine bakındı.
beni gördü. yanıma geldi.
ben oralı olmadım. adımı söyledi hey hey gibsinden bir şey dedi.
-selam- dedim.
yanagımdan öptü.
çok acayipti lan. sevinç çığlığı atacaktım neredeyse. şok altına girmiştim. yine maçın başında tek kale oynamaya başlamıştı. ama farkında olmadan bir gol atmışım ona.

tanımazlıktan gelişime takılmış.
otobüse bindiğimizde - ya cidden beni tanımadın mı?- dedi.

ben rezilliğin dibine vurdum. ağzımı gibeyim. bir golde kendi kaleme attım.
-belki selam vermek istemezsin diye bir şey demedim-
dedim beyler.
ezikliğin, dik alası değilde nedir bu?
ama işte öyle olmuyor anasını gibtiğimin dünyasında.
yanağımdan öpünce her zerreme ayrı ayrı tecavüz etmiş gibi oldu.
ezdi geçti amk.
o saçma sapan cümleyide o verdiği öpücüğe borçlu