dar ankara sokaklarından, sağlı sollu park etmiş araçların arasından geçtik, nereye gittiğimizi sormadım, anlatan da olmadı. beşevler metro tabelasını okudum sadece, o da dışarı bakıyorum, boş, aklımda aylin ve nereye gidiyoruz lan biz?

düne kadar yeni mezun işsizdim lan.

telefonun sesiyle irkildim. emektar nokiam. sessize aldım, sessiz yazıyor bas al. o dönem bir telefondan beklenen en temel özellik telefon olmasıydı.

"kim" dedi hidayet abi.

"valide hanım" dedim.

"açsana lan"

"ararım abi sonra.."

"aç lan.. hayırsızlık yapma."

"gerek.."

telefonu elimden aldı, yes'e basıp kulağıma dayadı. "konuş" diye fısıldadı.

"anacım?"